Handleidingen voor Lesgever Wado-Ryu Karate – Yoshikazu Kamigaito Sensei

Het valt regelmatig voor dat een in België verblijvende Japanse familie me vraagt om aan hun kinderen Karateonderricht te geven.

Meestal antwoord ik dan dat men hier in dit land niet het echte

Karate onderwijst en dat ze er beter mee wachten tot ze weer in Japan zijn. Werkelijk, ik denk dat voor alles het eerste jaar belangrijk is en dat de twee of drie volgende jaren niet veel aan de zaak veranderen.

Zonder uitzondering verloochenen de in Europa verblijvende Karatemeesters vroeg of laat het echte Budô-onderwijs; zelfs indien ze met vaste overtuiging begonnen zullen ze er ooit wel eens afstand van doen; ze verdienen hun brood met het onderwijs van een soort sport, hoewel sport en Budô niets gemeen hebben.

Klik op Téléchargez voor meer informatie…

Enkele jaren geleden, toen ik nog in Luik woonde, overkwam mij een vrij eigenaardig avontuur. Voor een Japanner die nog vrij weinig afwist van de wereld waarin de Belgen leven, openbaarde dit avontuur heel wat i.v.m. het karakter der Europeanen.

In die periode was ik Karatemonitor aan de universiteit en kreeg ik vaak bezoek van leerlingen van andere stijlen. Een van hen, een bruine gordel van de SHOTOKAN-stijl, leek me zeer sympathiek en erg overtuigd in de training; ik vond het prettig om met hem samen te werken. Op een goeie dag vernam ik dat hij verteld had niet meer naar onze trainingen te kunnen komen en dat hij zich erover bekloeg dat ik mijn technieken van WADO-RYU voor hem verborgen hield en dat ik niets anders deed dan hem en de anderen KIHON (t.t.z. basistech­ nieken) te onderrichten wanneer hij naar de training kwam. Hij vond dit spijtig omdat hij zodoende de training voor de hele groep bedierf. Deze onverwachte verklaringen hebben mij ten zeerste verbaasd en droevig gemaakt; inderdaad ik liet veel KIHON trainen, in het bijzonder wanneer hij daar was, maar mijn bedoeling was net het tegenovergestelde van wat hij dacht: ik had bijna geheel mijn trainingsmethode herzien ten voordele van hem. En ik vond dat dit eveneens een goede gelegenheid was om voor iedereen KIHON te herhalen aangezien dit trainingsonderdeel zowat door iedereen verwaarloosd begon te worden..

Klik op Téléchargez voor meer informatie….

In deze derde editie van de Pin-An Kata’s heeft Meester Kamigaito de tekeningen verder verbeterd.

Daarnaast hebben we elke Kata Pin-An apart gepubliceerd met toevoegingen van nieuwe tekeningen maar ook toevoegingen van foto’s van meester KAMIGAITO en Meester MIWA die de Kata’s Pin-An uitvoeren.

Ook meester KAMIGAITO heeft veel nieuwe opmerkingen toegevoegd over de Pin-An Kata’s.

Voorwoord
Het hier voorliggende werk is het tweede deel van de commentaar op de KATA’S. Met de vijf PIN-AN, vormen deze negen KATA’S officieel het geheel van KATA’S van onze WADO-RYU school.

Op een gunstig ogenblik zou ik er echter nog bepaalde andere willen voorstellen, die tot verschillende scholen behoren. Want een fel verspreid denkbeeld in Europa wil laten geloven dat zij die de meeste technieken kennen de”  experts” zijn; ik zou hier dus niet ineens kunnen tegen optornen. Anderzijds is MEESTER OTSUKA, de grondlegger van onze school, zelf door een periode gegaan, waarin hij een vijftiental KATA’S, waaronder BASSAI, WANSHU•••enz. beproefde. (•••)

We gaan zogenaamd een soort evolutie volgen van al die KATA’S om de individuele evolutie gelijkend op die van een embryo te vervolledigen.

In ieder geval is de wereld van de   9  KATA’S voor het ogenblik en zoals U het kan lezen in het voorwoord van het voorgaande deel, een wereld waarin alle elementen nauw met elkaar verbonden zijn of anders gezegd: het is een gesloten wereld.  De KATA’S zoals BASSAI, WANSHU••• enz., dewelke de WADO-RYU leerlingen van weleer bestudeerden, kunnen in deze wereld geen plaats vinden.   Niettemin hoop ik dat men andere KATA’S kan aanleren en dat men, door ze te vergelijken met de WADO-RYU-KATA’s,  men de ware zin van deze laatsten kan vatten…

Voorwoord

De omstandigheden waarin het BUDO zich bevond zijn erg geëvolueerd. In de tijd dat het karate beoefend werd in de grootste geheimhouding was het moeilijk om met zijn medebeoefenaars te trainen. De meester onderrichte slechts één leerling per keer en de training bestond hoofdzakelijk uit het eindeloos herhalen van de aangeleerde technieken. De meester plaatste zichzelf nooit on het niveau van de leerling. Met een woord of met een slag van pijp of waaier verbeterde hij de fouten van zijn leerling.  Soms gaf hij zijn onderricht op een “meesterlijke” wijze door zijn leerling neer te gooien of te slaan zonder hem de kans te geven hetzelfde te doen.

KIHON en KATA zijn in dergelijke omstandigheden ontstaan en aangezien elke andere vorm van training onmogelijk was, werd hen een danige belangrijkheid toegekend die heden ten dage overdreven lijkt. Vandaar ook de stelregels in de aard van: “Karate begint en eindigt met Kata”.

Sindsdien zijn de tijden veranderd. Het gaat er hier niet om te zwichten voor modegrillen of voor aanlokkelijkheden van voorbijgaande aard, maar anderzijds houdt het zich blindstaren op de voortzetting van de oude Budogebruiken het gevaar in van in een anachronistische situatie terecht te komen. Indien de omstandigheden waarin wij leven op verschillende wijzen kunnen bijdragen aan de manier waarop wij trainen dan moeten wij daarvan gebruik maken. De studie van karate vindt nu plaats in groepsverband, waarin het mogelijk is dat de leerlingen inspiratie en techniek met elkaar uitwisselen.

De Renzoku Kumite werden in de jaren zeventig van vorige eeuw door  Kamigaito Sensei tijdens zijn periode in België ontwikkeld.

Hij was verrast over de stramme wijze de westerlingen karate beoefenden. De heupbewegingen, eigen aan Budo, waren nauwelijks aanwezig. Het begrip soepel werd verward met lenig. Hij was van oordeel dat de karatekas in België met die ingesteldheid de subtiele bewegingen van Wado Ryu, en met name Kihon Kumite, niet aankonden. Hij zocht een manier waarop hij hen toch aan deze Japanse traditie kon laten aansluiten….

Inleiding

Jaren geleden, toen ik pas met karate-onderricht begon, leidde ik een stage in de streek van Mons. Na de training zaten we met een groep jonge meisjes van de club bij elkaar.
Er ontstond een levendig gesprek waarbij ik met allerlei vragen overrompeld werd. In die tijd waren de Chinese Kung-Fu-films erg populair en ze kwamen natuurlijk ter sprake. Wat ik van die films vond? En van Bruce Lee? Ik dacht even na en antwoordde dat ik Bruce Lee erg apprecieerde en ik het betreurde dat hij zo plots overleden was. Mijn antwoord was klaarblijkelijk niet naar de zin van de clubtrainer die, buiten mijn weten, dit soort films vaak bekritiseerd had.
De meisjes echter waren opgetogen, waardoor ik begreep dat zij niet altijd tevreden waren met de houding van hun trainer ten overstaan van hun held. Ikzelf hield er niet van onnodig jonge idealisten teleur te stellen. Op hun leeftijd immers biedt men weinig weerstand aan de media en stelt men zich snel vijandig op ten overstaan van droombrekers. Ook ik had enkele van deze films gezien en had er ongetwijfeld een invloed van ondergaan.
Deze Kung-Fu-films bieden meestal een simpele intrige en de rol der slechteriken wordt gespeeld door beoefenaars van Japanse krijgskunsten. Deze figuren zijn echter zo onhandig dat hun technieken het altijd moeten afleggen tegen de verfijnde technieken van Kung-Fu.