Vertaling van het Boek-fictie ” Geschreven vanuit Bujumbura” door Kamigaïto Yoshikazu Sensei, Wado-Ryu Karate Meester, waarschijnlijk geïnspireerd door zijn twee reizen naar Burundi waar hij vele Wado-Ryu Karate cursussen regisseerde waaronder bij de Puma Karate Vlub
Het volgende boek werd geschreven door de heer Kamigaïto nadat hij België had verlaten. Hij reikte het uit aan een literaire jury in de regio Hida, die hem de eerste prijs tofeerde.
Het is geen reportage, maar een fictiewerk; karate is vooral een kans om een nieuwe wereld te ontdekken; dit is niet het hoofdonderwerp van dit verhaal….
Meester Kamigaito’s boek ” Geschreven vanuit Bujumbura ” werd waarschijnlijk geïnspireerd door zijn twee reizen naar Burundi waar hij vele Karate cursussen leidde, waaronder de Puma, een karateclub. Dit vertegenwoordigt een ander belangrijk facet van Meester Kamigaito en daarom vindt u deze boekfictie van Meester Kamigaito in de vorm van ongeveer twintig afleveringen.
Vertaling uit het Japans en bewerking in het Frans: Jean-Maurice Huard
Nederlandse versie: Peter Keijers
Duitse versie: Andréas Peil
Voorwoord
De tekst die volgt werd door de heer Kamigaito na zijn vertrek uit België geschreven. Hij stelde deze voor aan een literaire jury in de regio Hida (Japan), die hem met de eerste prijs beloonde.
Het is geen verslag, maar een fictief verhaal waarin Karate niet het hoofdthema is maar een mogelijkheid om een nieuwe wereld te ontdekken.
Met het personage Sawada Yasuhiko vermengt de heer Kamigaito fictie met herinneringen aan zijn tweede reis naar Burundi. Eind 1982 keerde hij naar Burundi terug, nadat hij er tussen eind 1981 en begin 1982 twee maanden verbleef.
Slechts weinigen van ons weten of vermoeden het, maar mijnheer Kamigaito had niet alleen een grondige kennis maar ook een talent voor de Japanse taal. De omvang van zijn literaire cultuur verbaasde mij vaak zonder dat het abstract of academisch aanvoelde. Hij beleefde zijn leven in literaire termen en lectuur verhelderde zijn leven.
Zijn verhaal ” Geschreven vanuit Bujumbura ” zal regelmatig verschijnen op de website die door Xavier Wispenninckx werd opgezet. De Nederlandse en Duitse vertaling worden respectievelijk door Peter Keijers en Andréas Peil onder handen genomen.
Uiteraard zijn uw meningen en vragen welkom.
Hoofdstuk 1
Wanneer kwam Afrika in mijn leven? vraagt Yasuhiko Sawada zich af.
Zijn vliegtuig verliet Brussel in het midden van de nacht om tegen de ochtend Afrika te bereiken en om acht uur ’s ochtends in Nairobi, Kenia, te landen. Hij herinnert zich hoe hij geamuseerd uit het raam keek of er een leeuw of een zebra te bespeuren was.
…
Baranyanka Injimbere
Voordat u hoofdstuk 2 voorstelt, is hier de kopie van een zeer mooie e-mail die een paar jaar geleden is ontvangen van een Wado-Ryu-beoefenaar die in de jaren tachtig deelnam aan de cursussen van Master Kamigaito in Burundi:
“”Mail ontvangen van een Wado-Ryu beoefenaar die deelnam aan Meester Kamigaito cursussen in Burundi
Subject: Contact uit Burundi/Canada over meester Kamigaito
Date: zaterdag 12 juli 2008 19:37:26
———- Forwarded message ———-
From: Baranyanka Injimbere
Date: 2008/7/12
Subject: hello
To: tshintoleuven@gmail.com
Dag meneer, ik ben zo verrast om te zien dat er beoefenaars zijn die zichzelf herkennen in de methode van de grote Sensei YOSHIKAZU KAMIGAITO, laat me eerst mijn identiteit afwijzen, ik ben een beoefenaar van WADO RYU, ik ontdekte deze kunst via mijn oom die het ook leerde door een van de studenten van de grote SENSEI, dus in 1982 kwam SENSEI naar BURUNDI voor een stage en gaf de allereerste 1e dan met uitzondering van mijn oom die hem de 2e dan als Sempai bezorgde, in 1984 kwam hij terug voor een andere stage, dus we kenden zijn werkwijze via mijn coach die een grote vriendschap met de Sensei had gesmeed.
Vandaag woon ik in Canada, maar ik denk dat onze manier van werken zo anders is dan die van anderen, dat ik wanhopig was om niet langer die sfeer te vinden die al onze Sempai en cadetten ontroerde, onnodig te zeggen hoe blij ik ben te weten dat ik niet langer alleen ben en dat ik nu kan communiceren met de andere mensen die hem kenden; de Sensei om te blijven communiceren met mijn Sensei tot het begin van de jaren 2000, vertelde hij hem dat hij zijn dagen in een klooster zou beëindigen, maar als je enige of andere informatie hebt, laat me weten dat ik dankbaar zal zijn uit de grond van mijn hart, we hebben nog steeds de kleine boekjes van de pin-nan kata’s getekend door de Sensei, nogmaals bedankt en ik verwacht van u, nog een fijne dag””
Hoofdstuk 2
(Brief aan mijn karate meester)
Mijnheer,
Hoe maakt u het naar het jaareinde toe?
Dagelijks denk ik er aan u te schrijven over het een en het ander, maar het blijft bij een voornemen. Ik hoop dat u het me niet kwalijk neemt. Het toeval wil dat ik een reis maak waar ik tot nu toe alleen maar van kon dromen. Ik ben in de Republiek Burundi, aan een van de bronnen van de Nijl, in het centrum van Afrika...
Hoofdstuk 3
(Brief aan mijn moeder)
Lieve moeder,
Zoals ik u in mijn brief uit Brussel berichtte, ben ik nu sinds drie dagen in Burundi. Het hotel waar ik verblijf ligt aan de belangrijkste winkelstraat in het centrum van de hoofdstad.
Tot mijn groot genoegen vind ik hier voor weinig geld de papaja’s en mango’s die we vroeger in Taiwan zo graag aten. De vis is ook heerlijk, maar als ik naar de naam van de vis vraag, krijg ik steevast te horen dat het “puka-puka” is.
Het is hier erg warm. Ik kom alleen maar ’s morgens buiten en neem een dutje in de namiddag. Vorst bedekte de grond toen ik België verliet. Mijn lichaam bereidde zich op de winter voor door vet onder de huid op te hopen. Ik wacht nu geduldig tot het verdwenen is.
Ik heb hier nog veel te doen, maar voorlopig neem ik mijn tijd. Maak u geen zorgen.
Tot gauw.
Bujumbura, 16 december 1982…
Hoofdstuk 4
In de trainingszaal werd het Sawada snel duidelijk dat zijn plan moest aanpassen. Hij dacht de eerste dagen training te geven en aan het eind van zijn verblijf examens af te nemen. Maar na acht jaar wachten wilden de leerlingen eindelijk de eerste zwarte gordels van het land gepromoveerd te zien. Daar had hij alle begrip voor.
De examens zouden plaatsvinden in een lokaal van de lagere school waar de groep gewoonlijk trainde. Sawada was daar al een paar keer geweest om ze aan het werk te zien. De trainingszaal was een loods zonder deuren of ramen, met een tinnen dak en drie houten wanden. De loods was opgetrokken in een hoek van de speelplaats om te schuilen op regenachtige dagen. Met andere woorden, ze maakte deel uit van de speelplaats.
Toen Sawada rond 13.00 uur met de taxi aankwam, had hij niet zoveel toeschouwers verwacht. De duizenden zwarte gezichten van mannen en vrouwen van alle leeftijden op de grote speelplaats vormde als het ware een menselijke vloed die getuige wilde zijn van deze uitzonderlijke gebeurtenis.
Hoofdstuk 5
(Aan een jong familielid)
Lieve Naoko
De volgende dag organiseerden de kernleden van de karateclub een picknick in de bergen. We zaten met z’n twaalven in een minibus.
Het grootste deel van het land ligt op een plateau boven de 1.000 meter. We reden die dag oostwaarts tot aan de continentale scheidingslijn, 3.000 meter boven de zeespiegel. Vervolgens reden we verder naar Gitega, de tweede grootste stad van het land helemaal centraal op de kaart (in Japan zou het een bergdorp heten). De reis duurde ongeveer tien uur. Doordat Bujumbura aan de westelijke grens ligt, reisden we bijna over de helft van de breedte van het land. Dat geeft een idee hoe groot het land is...
Hoofdstuk 6
Aankomst in Gitega rond twee uur ‘s middags. Het moderne, luchtige en elegante restaurant waar we zouden eten was gesloten. Plots dook Stany, een van de leden van de groep, op uit het niets met dozen drank. Uit Bujumbura werd enkel brood meegenomen.
De witgekalkte gebouwen gaven de plaats een westers karakter. De kerken en scholen leken bomvol. Stany zou hier zijn humaniora hebben gevolgd. Een eindje verderop parkeerden ze in een dal op een zandweg en aten op het gras de lunch van droog brood.
Na de lunch begonnen sommigen met ontbloot bovenlijf karate te oefenen. Vanonder de schaduw van een boom keek Sawada vanuit de verte toe. Voorbijgangers stopten om te kijken. Mannen en vrouwen van alle leeftijden en kinderen uit het dorp doken op uit het bos en observeerden het schouwspel vanaf de overkant van de weg. Iets maakte Sawada alert. Plots kwam een man uit de toeschouwers naar voor en zei iets tegen de jonge beoefenaars. Sawada voelde de stemming omslaan…
Hoofdstuk 7
De hele stad zat sinds de ochtend zonder water. Hotels en restaurants zijn hier niet op voorbereid. Toen Sawada rond 13:40 naar het restaurant van zijn hotel ging riep de jonge Pakistaanse bediende, die hij kende, “Geen bediening!”. Het zag er naar uit dat Sawada het zonder lunch moest stellen.
“Hoe lang nog tot de lunch wordt opgediend?”
“Twee en een half uur!”
…
Hoofdstuk 8
Er zijn dagen waarop men van zijn dagelijkse routine geniet, andere dagen ziet men er tegen op.
Die dag was de training voor Sawada een waar plezier. Zoals gewoonlijk verzamelde hij de leden van de drie clubs in het midden van het schoolplein en liet hen ongeveer dertig minuten werken. Dan verdeelde hij hen in drie groepen op enkele tientallen meters van elkaar op de binnenplaats en liet hen de oefeningen verder zetten onder leiding van een oudere. Deze vorm van samenwerken maakte het hem mogelijk om nieuwe technieken of concepten te introduceren. Hij ging telkens van groep naar groep om hen afzonderlijk te begeleiden en te corrigeren.
…
Hoofdstuk 9
Nadat Sawada had ontbeten kwam de directeur van het hotel naar hem toe.
De directeur: “Vertrekt u morgen?”
Sawada: “Nee, de karate groep heeft het besproken en besloot om mijn verblijf met een maand te verlengen.”
De directeur leek om een of andere reden erg verbaasd.
Directeur: “Wie gaat nu de rekeningen betalen?”
Sawada: “Gaat de Puma Club die niet betalen zoals voorheen?”
Directeur: “De regering heeft de rekening tot vandaag betaald, maar ……”
Zijn aarzeling was voelbaar, maar uiteindelijk stemde hij toe nadat Sawada beloofde hem Fidele te sturen.
Dit incident verstoorde zijn ochtendwandeling. In dit land is leven in een hotel een luxe. Ondanks dat de Puma Club veel leden telt, woog de gedachte een last voor hen te zijn zwaar. Niet zozeer uit vrees hen schade te berokkenen, maar een gevoel van schuld aan hen. Toen hij besefte dat hij veel meer gaf dan hij kreeg, voelde hij zich gemanipuleerd. Al bij al hoefde het niet te verbazen dat een van de clubleden zijn connecties zou gebruiken om de regering te laten betalen. Vanaf dat moment voelde hij zich niet langer gebonden aan soberheid. Voortaan zou hij de beste gerechten in het hotel kiezen. Om hen de kosten te besparen, had hij de vliegtickets uit eigen zak betaald. Dat was geen goed idee. Pas nu realiseerde hij zich dat vooral de elite van het land de Puma Club bezocht.
…
Hoofdstuk 10
Geen training vandaag, het is zondag. Sawada keek uit naar een hele dag voor zichzelf.
Even na twee uur, op de gang op weg naar zijn kamer zag hij een deur opengaan. Een blanke jonge man doet teken en vroeg: “Chinees?”
“Nee, Japanner!”
Hoewel ietwat zenuwachtig, ongetwijfeld zijn temperament, zag hij er goed uit met zijn bril op. Maar zijn gezicht straalde onverschilligheid uit en verhulde arrogantie. Sawada had snel de oorzaak door: een halflege fles whisky op de koffietafel! Hij was student politieke economie aan de Universiteit Gent. In het kader van een wedstrijd had hij een beurs gewonnen waarmee hij drie maanden in het land van zijn keuze kon doorbrengen: Burundi.
Deze jongeman maakte al meteen na zijn aankomst een slechte indruk Sawada. Zo beloofde hij Augustin, de hotelbediende (en Sawada’s persoonlijke assistent) een maandsalaris, indien hij voor hem een huis kon huren met een huishoudster en een conciërge. Bovendien voegde hij er aan toe, “Ik wil dat je een meisje voor me vindt dat mooi, schoon en aantrekkelijk is.”…
Hoofdstuk 11 en einde
(Geschreven in Brussel)
Beste allemaal,
Op 1 februari keerde ik “veilig en wel” terug naar Brussel ….. “Veilig” is minder zeker.
Ik moest nog vijf dagen wachten om er zeker van te zijn dat ik aan de cholera was ontsnapt. Er werd mij verteld dat ik nog zes weken malariamedicatie moest nemen, maar omdat het een beetje zwaar is voor de maag en darmen, besloot ik het op te geven.
Hier in het noorden van België sneeuwde het en de gezichten van de mensen zagen blauw van de kou; het is waar dat ik van de evenaar kwam.
In Burundi werd er niet gekookt of gewassen: het was een paradijs. Ik was nooit alleen; er was altijd iemand om mee te praten, in het hotel of elders.
Maar toen ik thuiskwam in Brussel, zag ik alleen de koude muren van mijn kleine kamer. Het zou een tijdje duren voordat ik mijn oude leven weer kon oppakken…
Geschreven vanuit Bujumbura door Yoshikazu Kamigaito
Het volledige boek kan hieronder worden gedownload. Aan het eind van de elf hoofdstukken zijn een twintigtal originele tekeningen toegevoegd.
De auteur van dit boek, “Ecrit de Bujumbura”, Yoshikazu Kamigaito maakte een twintigtal tekeningen tijdens zijn verblijf in Burundi.
Hoewel deze tekeningen niet zijn opgenomen in zijn oorspronkelijke boek in het Japans, lijken ze een inherent onderdeel te zijn van wat de hoofdpersoon van het boek, de heer Sawada, heeft meegemaakt in dit verhaal….